Vandaag ontdek je vanuit welk ‘jeugdtrauma’ mijn liefde voor aquarel weleens vandaan kan komen, waarom ik lekker toch aan aquarelwedstrijden meedoe en waarom elke aquarellist dat eigenlijk zou moeten doen! Het moto van vandaag is: Meedoen is winnen!
Zwemwedstrijden
Van mijn zesde tot in mijn puberteit deed ik aan zwemmen. Al vrij snel was dat wedstrijdzwemmen. Ik heb in die tijd wel zo’n duizend uur in het water doorgebracht als ik het extra synchroonzwemmen meereken. Ik vond water toen al leuk, genoot van de sfeer, competitie en de zwemtochtjes. Naast flink gespierde benen heb ik daar, denk ik nu, misschien ook wel mijn liefde voor aquarel aan overgehouden. Ik vond het toen al interessant dat de waterspiegel het onderwaterbeeld vervormt en dat water kleuren zachter maakt.
Ik was trots op mijn medailles, maar ben uiteindelijk met zwemmen gestopt omdat de druk om te presteren te groot werd en ik teveel moest opofferen om ook regionaal en landelijk met de beste mee te kunnen. In het weekend ergens in Nederland aan een wedstrijd meedoen betekende bijvoorbeeld zondags niet meer op bezoek bij Oma. Ik stapte over naar de dansmarietjes, waar mijn stevige beenspieren goed van pas kwamen en waar er naast presteren en presenteren meer tijd en ruimte was voor plezier én mezelf. Na de ‘Marietjes’ duurde het nog 15 jaar voordat ik als Margo het aquarelleren als levensinvulling ontdekte.
Meedoen is winnen
Ik heb meedoen aan een sport of hobby altijd ervaren als winnen! Je leert nieuwe dingen, ontmoet andere mensen, daar geniet je van en al doende word je ook nog beter in hetgeen je doet. Dat proces verrijkt ook nu, nu ik geen puber meer ben, nog steeds mijn leven! Wanneer niet het meedoen, ontmoeten en leren centraal staat, maar vooral het winnen, gelden er andere spelregels. Dan moet je bereid zijn één deel van je leven op te offeren om het ándere deel te laten groeien, want meedoen voor het winnen en dan steeds verliezen is niet leuk!
Aquarel wedstrijd
In tegenstelling tot bij sportwedstrijden is er bij een aquarelwedstrijd geen man met een stopwatch die meet welke aquarellist het eerste met zijn aquarel over de finish is! De aquareljury die de winnaars selecteert, kan dat vanuit verschillende uitgangspunten doen, bijvoorbeeld: hoe past het aquarel in het wedstrijdthema; is het ambachtelijk goed werk; wordt het beeld voor de kijker ingevuld of laat het nog iets te raden over; hoe ‘kunstzinnig’ is het… Omdat het geen stopwatchwedstrijd is, spelen er altijd subjectieve zaken en zal de kunstzinnige achtergrond en persoonlijke voorkeur en focus van elk jurylid mede een rol spelen in zijn keuze voor een winnaar.
Nu lijkt het misschien alsof dit me ontmoedigd en ik nooit meer aan een wedstrijd meedoe. Niets is minder waar. Het is een extra prikkel om te aquarelleren. Meedoen voelt al als winnen en het stimuleert me onderwerpen te schilderen die ik normaal niet zou pakken. Enkele keren per jaar schrijf ik me dan ook in voor een aquarelwedstrijd. En ik wil best graag winnen, maar dat is niet de essentie van mijn meedoen. Het maakt me trots als er een werk van mij ergens in de wereld aan de muur hangt, het is ontzettend leuk als anderen er op reageren en ik leer van de feedback die ik krijg. Daarnaast ga ik, als het even kan, kijken en zie ik hoe mijn werk zich verhoudt tot de andere werken. Naast dat dat heel leuk is om dat te doen, leer ik daar ook weer van en het is fijn om er een dagje op uit te gaan en collega-aquarellisten te spreken.
Een overwinning op jezelf.
Dat brengt me op de het feit dat veel aquarellisten niet meedoen aan aquarelwedstrijden. Zoals je hierboven leest, zul je begrijpen dat ik dat jammer vind. Het is zo leuk en leerzaam om mee te doen! Helaas hebben veel aquarellisten het idee dat ze niet goed genoeg zijn, er nog niet aan toe zijn of dat je alleen mee moet doen als je kans hebt om te winnen.
Mijn mening is dat meedoen al winnen is, in dit geval zelfs een overwinning op jezelf. Als je twijfelt of je werk goed genoeg is, vraag het dan aan je aquareldocent, wat die ervan denkt. Maar ook aan je medecursisten, want ook docenten hebben helaas weleens de neiging om te denken dat jouw werk dan minstens zo goed moet zijn als hun werk. Een vergelijking die altijd subjectief is, ook al schilder je beide het zelfde onderwerp, de uitwerking zal altijd anders zijn. Dat hoop ik tenminste, want ik ga er vanuit dat docenten niet als doel hebben jou te leren hun werk na te schilderen.
Als je enkele jaren les hebt gehad, zou je de aquareltechniek voldoende moeten beheersen om een aquarel te maken dat goed in elkaar zit. Dat is de basis voor het kunnen meedoen aan een wedstrijd. Vanaf dat moment is het gewoon kwestie van een serie aquarellen maken en de beste uitkiezen en inzenden! Het selecteren van een aquarel doe je altijd samen met anderen die je op hun kunstzinnig inzicht vertrouwt. Mijn ervaring is namelijk dat cursisten vaak prachtige aquarellen maken, maar ze zelf niet mooi en goed genoeg vinden.
Heb jij weleens…
Heb jij weleens aan een wedstrijd ‘mee durven doen’? Deed je mee om het meedoen of om het winnen? Was het een eigen besluit of werd je door iemand gestimuleerd? Hoe was het om mee te doen, wat heb je daarvan opgestoken? Laat het ons hieronder weten, dan kunnen wij daar weer van leren! Alvast bedankt.
Wordt vervolgd
Volgende week krijg je van mij de uitslag van de aquarelwedstrijd van de Aquarel Academie. Dan geef ik je ook tips die je helpen aan een wedstrijd mee te doen en ik vertel je waarom we bij de Academie op een andere manier naar de ingezonden werken kijken. Daar gaat het niet alleen om ‘Meedoen is Winnen’, de jury heeft ook nog een andere leuke kijk op de ingezonden werken.
Aquarelgroet,
Margo van Vegchel
www.aquarelacademie.nl
We moeten het vooral doen met muziek over de maan, zoals ‘Walking on the Moon’ van The Police. Dat brengt me weer terug bij het thema muziek op het World Street Painting in Arnhem waar nationale en internationale Street Painters en Masterclass studenten hun 3D-Street Paintings voor mijn voeten hebben gelegd. Het is echt weer de moeite waard!
Als kunstenaar en kunstkijker is het goed om af en toe je horizon te verbreden, zoals dat zo mooi heet. Ik schilder zelf met aquarelverf op papier, maar geniet ook van olieverf en acryl. Een stap verder is schilderijen joekelgroot op gebouwen, waarover ik meerdere malen in dit blog heb geschreven. Geweldig om van te genieten.
Het leuke is dat elke kunstenaar twee voetstappen bij zijn schilderwerk heeft geplaatst, zodat je weet wat de beste kijkhoek is. Als je vanaf dat punt kijkt, zie je geen platte tekening maar een 3D-schilderij dat tot leven komt. Doe je een aantal stappen opzij en bekijk je het vanuit een andere hoek, dan is dit effect verdwenen. Bijzonder! Misschien leuk om ook eens een keer met een expositie van mijn aquarellen te doen, kijken wat er gebeurt als je een aquarel vanuit verschillende invalshoeken bekijkt.
Interessant is ook dat de schilderijen regelmatig toevoegingen krijgen. Voorbijgangers stoppen en gaan op verschillende manieren op het schilderij staan of zitten, waardoor zij onderdeel van het werk worden. Dat is speciaal. Voorlopig heb ik nog geen idee hoe dit effect toe te passen op een aquarel! Tijd voor de foto’s om je verbeelding te prikkelen.
Heb jij weleens straatschilderijen bekeken? Was het inspirerend? Kun je er iets mee in relatie tot aquarel? Laat het mij en de andere lezers weten, daar kunnen we allemaal van leren. Schrijf je reactie hieronder. Klein, groot, elke reactie is welkom!
Gisteravond kwam de Amerikaan Bob Ross even op tv voorbij. Hij leeft op tv nog steeds voort met zijn programma ‘The joy of painting’. Bob inspireerde velen om het penseel eens op te pakken. Tot mijn stomme verbazing las ik op Wikipedia: ‘De schilderijen van Ross kunnen beschouwd worden als “fastfoodschilderijen’. 
