Na het denken, durven, doen en inlijsten volgt de presentatie. Spannend, wat zullen ze er van zeggen! Herken je dit? Ik laat je zien hoe ik ermee omga.
Het werk zit het erop, mijn idee is vertaald naar water en verf. Na een periode waar ik me afzonderde en niet gestoord wilde worden, moet ik me nu openstellen en het werk presenteren én aanprijzen. Oef, wat een overgang!
De tentoonstellingsdatum nadert met rasse schreden. Tijd om naar de lijstenmaker te gaan, uitnodigingen de deur uit te doen en de ruimte presentabel in te richten.
En dan… breekt het moment van de waarheid aan! Spannend, bekenden en onbekende gasten ontvangen en afwachten wat zij zullen zeggen.
Hoe je als kunstenaar je expositie ervaart, heeft alles te maken met hoe je in je schildersschoenen staat. Ben je zeker of onzeker, ben je tevreden over je werk, heb je alles uit jezelf gehaald en in je aquarellen gestopt? En, ongeacht of je tevreden bent, ben je trots op je schilderijen? Elke expositie zweef je in een spanningsveld van nervositeit, en hopelijk genot en trots.
Hoe zeker sta jij in je schoenen? Geniet je van elke bezoeker of weeg je elke opmerking met de hoop dat de weegschaal positief zal uitvallen? En als iemand niets zegt…, ervaar je dat dan als positief of negatief?
Ik heb inmiddels heel wat exposities achter de rug. Daarin heb ik geleerd bezoekers te zien als vriendelijke gasten en niet als museumdirecteuren die mijn werk komen keuren. Voor kunst bestaat namelijk geen geijkte weegschaal! Iedereen geeft zijn eigen invulling aan het woord kunst en ieder heeft zijn eigen voorkeur en mening.
Als je zeker in je schoenen staat, trots bent op je werk, ook al weet je soms dat het beter had gekund, dan zie je een expositie als een kans om jezelf te tonen. Een kans om te delen, een kans om feedback te krijgen, een kans om verder te komen. Je waardeert elke opmerking en laat je er niet negatief door raken, ook al schreeuwt niet elke bezoeker zijn complimenten van de daken.
Ik weeg opmerkingen niet meer, omdat ik weet dat hun waarde niet gewogen kan worden, ze zijn subjectief! Ik zie een expositie juist als MIJN FEESTJE, MIJN KANS om kijkers te vragen wat ze aanspreekt, wat hen raakt. Ik zie het als een kans om in gesprek te raken en door geboeid te luisteren, begrijp ik steeds beter welke compositie een reactie oproept, welke kleurgebruik de sfeer bepaalt en waarom een aquarel bij een bezoeker wel of geen ‘klik’ veroorzaakt.
Ik ben weer heel benieuwd naar jouw ervaringen. Heb jij al eens geëxposeerd? Hoe heb je dat ervaren? Was het gelukzalig of stond het zweet in je handen? Of durf je nog geen expositie aan? Deel jouw reactie met ons!
In het volgende artikel ga ik in op het ‘moment suprême’. Wanneer maakt een aquarel een ‘koopklik’ met een bezoeker. Ik geef je tips om het moment te beïnvloeden.
Margo van Vegchel – Aquarel Academie & Creatief Aquarel
Auteur: Bouwstenen voor een Uniek Boeiend Aquarel en Alles over… Aquarelmaterialen.
Zoek je aquarelplezier, inspiratie en aquarellessen? Ga dan naar www.aquarelworkshop.nl Een paar keer per jaar starten online lessen en live lessen!
14 thoughts on “Het moment van de waarheid!”
This is really interesting, You’re a very skilled blogger. I have joined your feed and look forward to seeking more of your magnificent post. Also, I have shared your web site in my social networks!
Tja… In de plaatselijke bibliotheek heb ik eens een mogen exposeren met mijn digitale werkjes. http://www.krommelijn.exto.nl
Dat was heel heel spannend. Ik raakte er zo opgewonden van dat ik een paar nachten haast niet kon slapen.
Zo benieuwd hoe mensen zouden reageren. Zelf stond ik er natuurlijk helemaal achter .maar toch!
Vrienden kenden mijn digitale werk en hadden vaak lovende woorden.heel lief,maar zo ineens in het openbaar met de billen bloot. Pffffff
Ik had er een map bij gelegd waar reactie ingeschreven konden worden. Leuk om later nog eens terug te lezen. Ook kinderen schreven hierin. Die schrijven wat ze vinden.. Geweldig.
Het leuke was dat hier weer een nieuwe expositie uit voortkwam in het Jansdal ziekenhuis in Harderwijk op de kinderafdeling.Daar hangt het nu nog.. Definitief.
En ben zo trots als een pauw.
Momenteel verdiep ik ik me in het aquarelleren. Een hele nieuwe materie en nog lang niet rijp om te exposeren. Margo
Hallo Margot, al die gevoelens zijn herkenbaar. Toen ik voor het eerst exposeerde lag ik er haast wakker van. Is het wel goed genoeg? Wordt ik niet afgekraakt? Dat is nu zo’n 17 jaar geleden. Nu kan ik ervan genieten. Geen stress meer. Ik heb mijn best gedaan. Met heel veel plezier heb ik geschilderd en daar gaat het om. Dat enthousiasme probeer ik in mijn werk te laten zien. Top als iemand dat erkent, jammer als dat niet zo is. Ik ben er trots op. Vanmiddag weer een opening. Jippie!
Hoi Margo,
Wat leuk weer een verhaal van jou te lezen! Ik denk dat het inderdaad de ‘kunst’ is om trots op je werk te zijn, ook al kunnen er dingen beter. Je hebt alles gegeven in je aquarel, en dan mág je er ook trots op zijn!
Soms, als ik op een expositie ben, denk ik ook, zoals iemand hier al opmerkte: Dan maak ik nog zulke gekke dingen niet…. Maar om zelf te gaan exposeren…. o nee, dat durf ik echt nog lang niet!!! Een paar weken geleden was hier in het dorp een kunstroute, toen heb ik nog even met een kunstenaar gepraat, en die zei tegen me: ‘Gewoon volgend jaar ook meedoen!’ Daar moet ik nog eens ‘een nachtje over slapen’. En wat trotser op m’n eigen werk zijn, al ben ik ‘maar’ een beginnertje… Het plezier waarmee je schildert, is waarschijnlijk ook te zien in het resultaat…
Dankjewel voor je steeds weer inspirerende woorden!
Hallo Ria,
Bedankt voor je openhartige eerlijke reactie. De eerste tentoonstelling is de grootste stap die je neemt.
Kan me voorstellen dat er een aanloopje voor nodig neemt.
Ja Margo het is een hele stap om voor het eerst je werk te exposeren. Heel anders dan thuis eens een paar werkjen te laten zien aan vrienden en familie.
MAAR als je dan toch opeens met je werken uit de kast komt is het geweldig. Er zijn positieve reacties bij en je groeit helemaal als je aan het verkopen gaat.
Ook exposeren is een leerproces, gelukkig hebben wij een coach die ons hierbij helpt (Margo bedankt). En als je de smaak te pakken hebt smaakt het naar meer. Daarom gaan we nu natuurlijk ook proberen om met veel mensen in de schouwburg te exposeren met Aquarel.
Hallo Margot, Het lukt je toch iedere keer om mensen tot nadenken te zetten. Over exposeren durf ik niet eens na te denken, maar ben zeker altijd geinteresseerd om naar diverse tentoonstellingen en exposities te gaan. Vaak heb ik dan toch stiekem de gedachte, dat ik toch ook wel leuke werkjes heb. En heb dan ook wel eens het idee om deze uit de mappen te halen en weer eens goed te bekijken en dan gebeurt he echt wel eens dat ik iets in een lijstje zet en er tevreden naar kijk. Verder gaat het helaas echt niet. Maar voor mij is het plezier van het schilderen nog altijd het belangrijkst.
Mooi verhaal, Margo. Geeft een prachtig inkijkje.
Zelf exposeren? Nog lang niet of misschien wel nooit. Mijn schildersmotto is nog steeds: “Lekker kliederen met kleurtjes…. “. En natuurlijk wel trots als het ‘iets’ wordt.
Groet,
Angelique
Ja Margo, Hoe herken ik wat je beschrijft! In het begin stond het zweet mij in de handen, was ik gespannen en hoopte op het onredelijke af dat DIE ENE binnen zou komen om mijn werk te kopen. Daardoor mis je heel veel vreugde, daar kwam ik geleidelijk aan achter.
Tegenwoordig ben ik heel ontspannen bij het exposeren van mijn werk. Ik ben wel altijd benieuwd naar hoe de mensen mijn werk ervaren, en vind het leuk om daarover in discussie te gaan als zij daar ook behoefte aan blijken te hebben. Anderen zijn gewoon in zichzelf gekeerd, ervaren het werk heel intiem en hebben je daar vaak niet bij nodig. Ook dat is mooi om te zien, en voelt als een pluim! Die enkelen die alleen maar snel een expositie “doen”, ach ja, die missen gewoon heel veel. Jammer voor hen! Het belangrijkste van het exposeren voor mij is het met anderen kunnen en mogen delen van wat mij ontroerd of “gevangen” heeft, en dat is dan toevallig mijn werk. En als je dan ook nog eens iemand treft die je werk koopt, dat voelt dan wel als de kroon op je werk.
Exposeren is een beetje “springen in het diepe”.
Je hebt heel hard gewerkt aan je aquarellen.
Je bent soms wel ,soms niet helemaal tevreden.
Dan een selectie maken.
Het blijft een selectie in jouw hoofd.
Wat vindt een buitenstaander ervan?
Ik probeer er van te genieten, vooral van het moment van presentatie.
Gezellig samenzijn met lieve mensen, die de moeite nemen om naar jouw werk te komen kijken.
Want wat is MOOI?
Dat is voor ieder mens anders.
En dat is maar goed , anders hingen alle musea vol met hetzelfde.
William Shakespeare zei:
Luister naar ieders kritiek, maar behoud je eigen oordeel.
En zo is het maar net!
Irma, wat een prachtige toepasselijk uitspraak van Shakespeare.
Dank je wel.
Leuk om te lezen Margo.
Ik sta er altijd heel dubbel in.
Het is erg leuk om in een mooie entourage je werk te kunnen laten zien. Ook is het fijn als er veel bezoekers komen. Het geeft me ook weer impulsen om door te gaan.
Wat ik aan de ene kant leuk vind, vind ik aan de andere kant moeilijk en dat is dus ook mijn werk presenteren. Een gevoel van gene en me niet op mijn plek voelen, ongemakkelijk in mijn vel terwijl gelijktijdig het feest van de presentatie aanwezig is. Als de juiste vragen gesteld worden vind ik het leuk erover te praten, als er gevraagd wordt: ‘wat is dat’ heb ik geen antwoord klaar en voel me ongemakkelijk.
Ja zo zit het bij mij, maar ik doe niet meer zoveel en presenteren nog minder. Nog slechts incidenteel.
Bedankt voor het fijne logje en heel veel succes want ik vind je werk heel bijzonder, kleurrijk en prachtig geabstraheerd. Helemaal mijn ding 🙂
Hoi Margo, een ‘amateur-expositie’ is duidelijk toch heel andere koek! Als je als amateur de stoute schoenen hebt aangetrokken en hebt gevraagd te mogen exposeren in – in mijn geval – de bloedbank, of een plaatselijke bibliotheek of zoiets, dan teken je een contractje, je zorgt dat je op tijd aanwezig bent met je aquarellen en je hangt ze naar eigen inzicht op. En dat was het dan…. Na de afgesproken tijd haal je ze weer op en meestal hoor je niet of er veel reacties zijn geweest.
Hoewel… de laatste keer was wél leuk, de reacties kwamen via via binnen, maar toch, ze kwamen binnen. En ik heb weer aanmoediging om verder te gaan!
Hallo janneke, je zet die stap. Dat is al een compliment waard!